2012 ஒலிம்பிக்கும் நானும்

சில நாட்களுக்கு முன்பு லண்டன் ஒலிம்பிக் பாக்சிங் போட்டியில், 60 கிலோ எடை  பிரிவின் முதல் சுற்றில்  இந்தியாவின் ஜெய் பகவான்  பங்கேற்றிருந்தார்.. 

27 வயதாகும் இவர் இதுவரை கிட்டத்தட்ட எட்டு வருடங்களாக ஒலிம்பிக் போட்டிக்கு தகுதி பெற முடியாமல் தவித்தவர்.. தில்லியில் நடைபெற்ற காமன்வெல்த் போட்டியில் வெண்கல பதக்கம் வென்றவர்..

ஜெய் பகவான் முதல் சுற்றில் 19 வயதே ஆனா செஷல்ஸ் நாட்டின் வீரரை எதிர் கொண்டு அந்த போட்டியில்  18-8 என்ற புள்ளி கணக்கில் வெற்றியையும் சுவைத்தார்..

ஆனால் 19 எங்கே ?? 27 எங்கே ?? 

என்ன தான் ஒரே எடையாக இருந்தாலும், 19 வயது வீரருக்கு 27 வயது வீரரை கண்டால் பயம் நிச்சியம் இருக்கும்.. அந்த பயமே அவனுக்கு எதிரியாகி விட, தோல்வி நிச்சியம் என்ற எண்ணம் போட்டி ஆரம்பிக்கும் முன்னரே மனதில் பதிந்து விடும்..

இதற்க்கு நானே சிறந்த உதாரணம்... ஒரு சின்ன ப்ளாஷ் பாக் ..  அப்போ நான் மூணாவது படிச்சிட்டு இருந்தேன்..  (பயப்படாதீங்க சீக்கிரம் முடிச்சிடுறேன்)

பள்ளியில், நண்பன் ஒருவன் என்னை அடித்துக்கொண்டே இருக்கிறான், கோவத்தில் திருப்பி அடித்தால் இன்னும் பயங்கரமா அடிக்குறான்  என்று என் வீட்டில் கூறி வந்தேன் .. 

சும்மா விடுவாரா என் தந்தை, என்னை உடனே கராத்தே கிளாசில் சேர்த்து விட்டார் .. கராத்தே மாஸ்டர் என் தந்தையின் நெருங்கிய நண்பர் ..

வாரம் தோறும்  சனி, ஞாயிறு ஆகிய தினங்களில், காலை மற்றும் மாலையில் வகுப்பு நடைபெறும் .. என்னுடன் கிட்டத்தட்ட 30 நண்பர்கள், பலரிடம் அடிவாங்கிய காரணத்தினால் வகுப்பில் சேர்ந்தனர்.. 

மூன்றாம் வகுப்பில் தொடங்கிய பயிற்சி சிறிது சிறிதாக சூடேறியது.. நான் ஏழாவது படிக்கும்போது திருச்சியில் மாநில அளவில் ஒரு கராத்தே போட்டி நடைபெற்றது.. 

என் மாஸ்டரும் இம்முறை நான் களத்தில் இறங்க தயாராக இருப்பதாக கருதினார். இத்தனை வருட பயிற்சிக்கு பின், முதல் முறையாக களத்தில் நேருக்கு நேராக மோதுவதை நினைத்து உள்ளுக்குள் ஒரு மகிழ்ச்சி..

நாங்கள் மொத்தம் 15  நபர்கள் போட்டிக்காக மாஸ்டருடன் திருச்சி சென்றோம் 

கராத்தே போட்டியில் இரு வகை உள்ளது .. 

1. Kumite/Sparring - http://en.wikipedia.org/wiki/Kumite

 2. Kata                 - http://en.wikipedia.org/wiki/Karate_kata

நான் கலந்து கொண்டது "ஸ்பாரிங்". இரண்டு நிமிடங்கள் கொடுக்கப்படும், அதில் அதிக புள்ளிகளை பெரும் வீரர் வெற்றி பெற்றவராக அறிவிக்கபடுவார் ..

காலை 11 க்கு போட்டி நடைபெறும் திருவெறும்பூருக்கு சென்றோம் .. அங்கே பேருந்தை விட்டு இறங்கியதும் சாலையோரத்தில் ஒரு மாமிச உணவகத்தை பார்த்தேன் .. 

வெளியில் ஒரு கண்ணாடி கூண்டில் நெருப்பில் பொறித்த கோழியை கம்பியின் நடுவே சொருகி வைத்திருந்தார்கள்.. அருகே ஒரு விளம்பர பலகையில் சிக்கன் பிரியாணியின் போட்டோ வேறு..

என்னத்த சொல்ல  என் மனசு என்கிட்டே இல்ல .. 

உடனே என் மாஸ்டரிடம், பிரியாணி வேணும் என்றேன்..  அவர் அப்படியே ஷாக் ஆகிட்டார் போல .. 

டேய் இப்போ தான கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னாடி திருச்சி பஸ் ஸ்டான்ட்ல இட்லி / தோசைன்னு சாப்பிட்ட அதுக்குள்ள என்னடா பிரியாணின்னு ஒரு மாதிரி மூஞ்ச வச்சிக்கிட்டு கேட்டார் .. 

பிறகு வாங்கி தரேன்/ தரமாட்டேன்னு எதுவுமே சொல்லாம என்ன கூட்டிகிட்டு போட்டி நடைபெறும்  அரங்கத்துக்கு சென்றார்... 

அங்கே  சென்றதும், ஸ்பாரிங் போட்டியாளர்களுக்கு எடை சோதனை நடைபெற்றது -- அப்பொழுது என்னுடைய எடை 42, ஆகவே நான் 40-45 இடை பிரிவில் போட்டியிட்டேன்.. 

போட்டிகள் பொதுவாக இரண்டு நாட்கள் நடைபெறும் .. என்னுடைய போட்டி இரண்டாவது நாள் தொடங்கியது .. 

முதல் இரண்டு சுற்று எனக்கு எளிதாகவே இருந்தது..மேலும் போராடி படி படியாக அரை இறுதிக்கு தகுதி பெற்றேன்.

இப்போது தான் எனக்கு பிரச்சனை ஆரம்பமாயிற்று.. 

அரையிறுதி  சுற்றில் என்னுடன் மோத ஆயுத்தமானது B.com இரண்டாவது வருடம் படிக்கும் நபர். 

12 வயது எங்கே ?? 19 வயது எங்கே ??  

அந்த பிரதரோட மீசையை பார்த்தே எனக்கு தோல்வி பயம் வந்து விட்டது.. நல்ல உசரம் வேறு.. பயபுள்ள எடைய மட்டும் கம்மியாவே மைண்டைன் பண்ணியிருக்கான் என் உசுர வாங்க ..

ஒரு பயத்திலேயே அந்த சுற்றில் தோல்வியடைந்தேன் ..ரெண்டு நிமிஷத்துக்கு எவ்ளோ அடி வாங்க முடியுமோ அவ்ளோவும் வாங்கிட்டு என் மாஸ்டரிடம் அழுதவாறே வந்து சேர்ந்தேன்..  

என்னை என் நண்பர்கள் சூழ்ந்திருக்க, இப்போ எதுக்கு அழுவுற என்றார் என் மாஸ்டர்.

பின்ன ?? தோத்தது கூட அசிங்கமா படல .. ஆனா  அவன ஒரு அடி கூட அடிக்க முடியாம  போனது தான் வருத்தம்.

"டேய் உனக்கு இன்னும் மூணாவது இடத்துக்கான மேட்ச் இருக்கு டா.. இவன் மேல இருக்குற கோபத்தை  எல்லாம் அவன் மேல காட்டு போ " என்றார் 

கொஞ்சம் அமைதியானேன், மீண்டும் போட்டிக்கு என்னை தயார் படுத்திக்கொண்டேன்.. 

என் முதல் டோர்னமென்ட், இவ்ளோ தூரம் வந்தாச்சி.. எப்படியாவது ஒரு பதக்கம் வாங்கிடனும்ன்னு தோனுச்சி.. 

மூன்றாமிடதுக்கான போட்டி தொடங்கியது, இப்பொழுது என்னுடைய எதிரிக்கு 17 வயது.. ஒரு டவுட்டா என் மாஸ்டர "மறுபடியுமா??"  என்றவாறு திரும்பி பார்த்தேன் 

என்னை அருகில் அழைத்தவர், "டேய் இந்த மேட்ச்ல மட்டும் ஜெய்ச்ச, உனக்கு நிச்சையம் சிக்கென் பிரியாணி வாங்கி தரேன்" என்றார்..

இது  போதாதா நமக்கு, 

அந்த போட்டியில் ஒரு அடி கூட  மேலே வாங்காமல் வெற்றி பெற்றேன்.. 

மேட்ச் முடிந்ததும் என்னுடைய ஆப்போனன்ட்  அவன் மாஸ்டர் கிட்ட கன்னத்துல வாங்கின அப்பு இப்போ கூட நியாபகம் இருக்கு .. 

எனக்கு பிரியாணி மாதிரி,அந்த செஷல்ஸ் வீரருக்கு எதவாது இருந்திருந்தா ஒரு வேல நம்ம ஆளுக்கு டண்டனகான் தானோ :P

* I will update the blog with my karate pics later 

*  வேற என்ன டைட்டில் வைக்கறதுன்னு தெரியாம வச்சிட்டேன் என்ன விட்டுடுங்க :P

Bay Decoration @ Oracle,Hyderabad

என்னுடைய அலுவலகத்துல  இந்த வருடமும் வெட்டியா சம்பளம் வாங்கும் எங்களுக்காக பல போட்டிகள் நடைபெற்றன..அதில் ஒன்று Bay  Decoration போட்டி 

இந்த வருடம் நடைபெற்ற போட்டியில் பல குழுவினர் வித விதமாக தங்களது பேவை டேகரெட் செய்தனர். அவற்றுள் பலரது  மனதை கொள்ளை கொண்டது "Temple of Power - In Style" என்று ரஜினியை மூலவராக வைத்து உருவாக்கப்பட்ட கோவில்..

அதன் சில புகைப்படங்கள் உங்களுக்காக...

தரிசனம் மற்றும் அபிஷேகங்களுக்கு கவுன்ட்டர்

அபிஷேக தட்டு கொடுக்குமிடம்

அபிஷேக தட்டு

கொடி கம்பம் 

கடவுளின் லீலைகள் -1

கடவுளின் லீலைகள் - 2

ரஜினியின் புஷ்பக விமானம் 

ஒரே திசை (மூலவர் ) நோக்கி நிற்கும் நவகிரகங்கள்

Last But Not The Least - மூலவர் 

புகைப்படங்களை ரசித்து இருப்பீர்கள் என்று நம்புகிறேன் .. நன்றி

மாத்தேரான் - மாசற்ற சொர்கத்திற்கு ஒரு பயணம்

பூனாவில் படிப்பை முடித்த ஒரு வருடத்திற்கு பின், நண்பர்கள் அனைவரும் மீண்டும் ஒன்று கூடலாம் என்று எண்ணினோம்.. அதற்கான பொறுப்பை என்னிடம் கொடுத்தார்கள்..

நானும் ஆர்வத்துடன் எடுத்துக்கொண்டு ஒவ்வொரு நண்பரையும்  இ -மெயில் மூலமாகவும், தொலைபேசி மூலமாகவும் தொடர்புக்கொண்டேன்.. 

அனைவரும் பூனாவில் செப்டெம்பர் மாதம் சந்திப்பதாகவும் அங்கிருந்து 'மாத்தேரான்' என்னும் இடத்திற்கு செல்வதாகவும் முடிவு செய்தோம். 

பூனாவில் பனி புரியும் அண்ணன் ஆனந்த அவர்கள், மாத்தேரான் செல்லும் பயணத்திற்கான ஏற்பாட்டினை செய்யத்தொடங்கினார்.. 

10-செப்டெம்பர்-2010 அன்று நான் சென்னையிலிருந்து புறப்பட்டு  பூனாவை அடைந்தேன்.. ஆங்காங்கே இருந்து நண்பர்கள் பூனா வந்தடைந்தனர்.. 

நெப்போலியனின் துணையுடன் ஓல்ட் மாங்கய் தேடி மாத்தேரானுக்கு 11-செப்-2010  பயணத்தை தொடங்கினோம்...மாத்தேரானில் சரக்கு விலை அதிகமென்பதால் போகுற வழியிலேயே வேண்டியதை வாங்கிக்கொண்டோம்..

'மாத்தேரான்' - 'Forest on the Head'...பூனாவிலிருந்து 120 கி மீ தொலைவில் இப்படி ஒரு மாசற்ற சொர்க்கம் உள்ளது என்பதை இரண்டு வருடம் அங்கு தங்கி படிக்கும் பொழுது அறியாதிருந்தேன்.. அப்படியொரு அழகு...

மாத்தேரானுக்கான Ghat Road துவங்கும் இடத்தில் சுற்றுலா வாகனத்திலிருந்து இறக்கி விடப்பட்டோம்..7 கி.மீ தொலைவுள்ள Ghat Roadல் சுற்றுலா வாகனங்கள் அனுமதிக்கபடாததால் மாருதி ஆம்னியில் பயணத்தை துவக்கினோம்..

Dasturi Naka என்னும் இடம் வந்ததும் இதற்க்கு மேல் எந்த வாகனம் செல்லாது...அடுத்த 8 கி.மீ நடந்தோ அல்லது குதிரையிலோ தான் செல்ல வேண்டும் என்றும் கூறினார்கள்..

அட  8 கி.மீ தானே என்று நடக்க தொடங்கினோம் .. உடன் நடந்தவர்கள் எங்களிடமிருந்தும் குரங்குகளிடமிருந்தும் விலகியே இருந்தனர் ..

நடைபாதையின் அருகிலிருந்த ரயில் தண்டவாளங்கள் அங்கே பல வருடங்களுக்கு முன்பு டாய் ட்ரைன்  இயங்கியுள்ளதை எங்களுக்கு தெரியப்படுத்தியது..

UNESCO Oct 2009 ஆம் ஆண்டு மீண்டும் ரயில் போக்குவரத்தை அங்கே தொடங்க ஆய்வு நடத்தியுள்ளது.. அதன் அடிப்படையில் அங்கே மீண்டும் ரயில் போக்குவரத்து தொடங்கும் வாய்ப்புள்ளது. 

நாங்கள் நடந்து செல்லும்போதே, இது நம்ம கொடைக்கானல் போலவோ ஊட்டி போலவோ அல்ல என்பதை அறிந்துக்கொண்டோம்..

ஒரு மணி நேர நடை பயணத்திற்கு பின் மாத்தேரானை அடைந்தோம்...

நடந்து வந்த அசதி,நல்ல பசியும் கூட..நாங்கள் தங்குவதற்காக புக் செய்த ஹோட்டலுக்கு சென்றதும் அன்லிமிடெட் லஞ்ச் ப்ரீன்னு சொன்னாங்க...  அப்புறம் நடந்தத சொல்லவா வேணும் .. நாங்க 11 பேர் தான் ஆனா எப்படியும் 200 ரொட்டி காலியாகியிருக்கும்.. இது இல்லாம ப்ரூட் சாலட் வேற.. 

இதெல்லாம் முடிச்சிட்டு கொஞ்ச நேரம் ஓய்வுக்கு பின்னர் பிற இடங்களுக்கு நடக்க தொடங்கினோம்.. 

மாத்தேரானில் சுற்றி பார்பதற்கு நிறைய இடங்கள் இருக்க அனைத்தையும்  2Days/1Night காண முடியாது என்பதை புரிந்துக்கொண்டோம்.. அதுவும் நடந்தே சென்று அத்தனை இடங்களையும் பார்ப்பது கடினமான ஒன்று..

ஆக கீழ் காணும் இந்த மேப்பில் இடது  பக்கத்தினை மட்டும் சுற்றி பார்த்திட முடிவு செய்தோம்..

முதலில் Charlotte Lake சென்றோம். பிறகு Cecil Pt (Actually a water fall mouth) க்கு சென்றோம்.

Charlotte Lake 

Cecil Pt

                                     

அணைத்து இடங்களும் நான் இது வரை கண்டிடாத ஒரு உலகத்தை எனக்கு காட்டியது..

நான் ஐஸ் கிரீம் சாப்பிடுறத பார்த்து யார் கண்ணு வச்சாங்களோ தெரியல .. போன இடத்துல எனக்கு மெட்ராஸ் ஐ வந்துடுச்சி :(( 

நான் இந்த பதிவில் அதிகம் மாத்தேரானின் அழகினை வர்ணிக்கவில்லை.. காரணம் 

1.எனக்கு சரியா வர்ணிக்க தெரியாது/வராது..

2.நான் இலக்கியவாதி அல்ல 

3.டைப் செய்ய கை வலிக்குது .. அதான் போட்டோ போட்டிருக்கேன்ல அத பார்த்து தெரிஞ்சிக்கோங்க :P

மேலும் இந்த இடத்தினை நான் வர்ணிப்பதை விட நீங்களே சென்று கண்டுக்கொள்வது சிறந்தது..

http://en.wikipedia.org/wiki/Matheran - Check this for more details..

நான் ஒரு திருட்டு பையன் !!

அப்பொழுது எனக்கு வயது 13 இருக்கும் ..

மதிய உணவு இடைவெளியின் போது,பள்ளியினருகில் இருக்கும் அந்த கடையில் தினமும் ஏதாவது வாங்கி தின்பது என்பது ஒரு பழக்கமாகிவிட்டது. அன்றும் சீக்கிரமே சாப்பிட்டு முடித்து, கடையை நோக்கி நடந்தோம். 

"டேய் இன்னைக்கு சுப்ரியா மிஸ் திருத்தி கொடுத்த சயின்ஸ்ல டெஸ்ட் பேப்பர்ல் நான் 81 மார்க் வாங்கினேன்..நீங்க எவ்ளோடா வாங்கினீங்க ??" என்று கேள்விகேட்ட தரணியிடம் "எனக்கு 73 தான் டா போட்டாங்க"  என்று பதில் சொல்லிக்கொண்டு வந்தான் ராம்ஜி... 

தரணி,"டேய் ரகு உனக்கு எவ்ளோ டா வந்துச்சி ??"

எனது சிந்தனையோ வேறெதிலோ இருந்தது. "நேத்து கமர்கட்டு, முந்தா நேத்திக்கு கடலை மிட்டாய் இன்னைக்கு மறுபடியும்....,ச்சே இந்த தரணி பயனுக்கு மட்டும் வீட்டுல எப்படி தான் காசு  தராங்களோ?"

"அவன் பதில் சொல்லாம வரத பார்த்தாலே புரியலையா?? அவன் பெயில்டா" என்றான் ராம்ஜி ..

இதை ஒரு கவுரவ பிரச்சன்னையாக தான் எடுத்துக்கொண்டேன் போலும் (பெயில் ஆனதை அல்ல, அவன் வாங்கி கொடுத்து தின்பதை)...

அடுத்த நாள் காலை அம்மா வழக்கமாக காசு வைக்கும் அந்த டப்பாவினுள் யாருக்கும் தெரியாமல் கையைவிட்டு 50 காசினை எடுத்துக்கொண்டு பள்ளிக்கு புறப்பட்டேன்.. எனக்கு அப்பொழுது எந்த பயமுமில்லை..

அன்று மதியம், நான் தான் என் நண்பர்களுக்கு தேன் முட்டாய் வாங்கிக்கொடுத்தேன்.

டேய் தரணி, நானும் உனக்கு வாங்கிக்கொடுத்தேன் பார் என்று மனதுள் மகிழ்ச்சியில் பொங்க,"காசு யார் டா கொடுத்தா??" என்றான் ராம்ஜி..  

இப்பொழுது எனக்கு பயம் வந்துவிட்டது.. காரணம், ராம்ஜி என் வீட்டின் அருகிலேயே இருக்கிறான். என் அம்மாவுக்கோ இவனை ரொம்பவே பிடிக்கும். இவன் கையெழுத்தை பார் எவ்ளோ அழகா இருக்கு என்று என் அம்மா சொல்லாத நாளே இல்லை.. நாளைக்கே இவன் என் அம்மாவிடம் சென்று எதையாவது உளறி வைத்துவிட்டால் என் கதி???

சற்று யோசித்த நான், "அப்பாக்கிட்ட கேட்டேன்டா அவர் தான் கொடுத்தார், அம்மா கிட்ட சொல்ல வேனாம்ன்னு சொல்லிட்டார், உனக்கு தான் தெரியுமே என் அம்மாக்கு வெளியில கடைல வாங்கி சாப்படா பிடிக்காதுன்னு!!.. நீயும் என் அம்மாகிட்ட சொல்லாம இருந்தா என் அப்பா கொடுக்குற காசுல உனக்கும் வாங்கி தரேன்" என்றேன். அன்றோடு எனக்கிருந்த ஒரு பிரச்சனை தீர்ந்தது..

தவறு செய்கிறோம் என்று தெரிந்தது ஆனால் பெரும் தவறு என்பதை நான் அந்த வயதில் உணரவில்லை... 

50 காசு 1 ரூபாய் ஆனது பிறகு 1 ரூபாய் 5 ரூபாயாக ஆனது..

ஒரு சில நாட்கள் இதே தொடர, எப்பொழுதும் காசு வைக்கும் அந்த டப்பாவில் அன்று  கையை விட்டு ஏமாந்தேன்.. தொடர்ந்து இரண்டு மூன்று நாட்களுக்கு இதே ஏமாற்றம் தான்.. 

அம்மாவுக்கு தெரிந்துவிட்டதோ என்று பயம் வந்தது, அதே சமயம் தெரிந்திருந்தால் அம்மா இப்படி இயல்பாக இருக்க மாட்டாரே என்ற எண்ணமும் வந்தது.. இருப்பினும் சில நாட்கள் இந்த பழக்கத்தை நிறுத்தி வைத்திருந்தேன். 

அன்று என் அம்மா என்னை அழைத்து, இன்னொரு ஒரு டப்பாவை காட்டி "ரகு, இதுல இருந்து 1 ரூபாய் எடுத்துகிட்டு போய் பச்சை மிளகாய் வாங்கிட்டு வாடா"  என்றார். 

1 ரூபாய் எடுக்கும் போதே அந்த டப்பாவை நன்கு கவனித்தேன், அதில்10 ரூபாய் தாளை தவிர வேறு சில்லறை எதுவுமில்லை...

அடுத்த நாள் காலை என் அம்மா என்னை பள்ளிக்கு அனுப்ப பிஸியாக இருந்த நேரம், அந்த பத்து ரூபாவை எடுத்துக்கொண்டால் என்ன என்று தோன்றியது எனக்கு.. உடனே தயங்காமல் அதனை எடுத்து பையிலிருந்த கணக்கு புத்தகத்தின் நடுவில் வைத்துக்கொண்டேன்...என்றும் போல் அன்றும் சாப்பிட்டுவிட்டு, பேருந்து நிறுத்ததிற்கு நடந்து சென்றுக்கொண்டிருந்தேன்...  

"மனதிற்குள் கலக்கிட்டடா ரகு" என்று சொல்லிக்கொண்டே செல்ல, பின்புறத்திலிருந்து அம்மாவின் குரல் கேட்டது ..  இப்பொழது எனக்கு

வயிறு கலக்க ஆரம்பித்துவிட்டது...

"வா சாமி கும்பிட்டு போ" என்று பேருந்து நிறுத்ததிற்கு அருகிலுள்ள அந்த பிள்ளையார் கோவில்லுக்குள் அழைத்து சென்றார்..கோவிலுக்குள் சென்றதும், "ரகு பையை என்கிட்ட கொடுத்துட்டு கோவில சுத்தி வா" என்று அனுப்பினார்..

சரி தான் கும்(பிட)ம போறது பிள்ளையார இல்ல என்ன தான் என்று ஓரளவுக்கு தெரிந்து விட்டது.....நான் கோவில ஒரு சுத்து சுத்திட்டு வரத்துக்குள்ள, கணக்கு புக்கும் அதுக்குள்ள இருந்த பத்து ரூவாவும் அம்மா கையில சரியாய் சிக்கிடுச்சி.. 

இப்போ அம்மா என்ன பண்ணுவாங்க.. அப்பாக்கு தெரிஞ்சா என்ன பண்ணுவாரு?  ஒரு பக்கம் பயம், இன்னொரு பக்கம் அசிங்கமாவும் இருந்துச்சி...

தூரமா இருந்தே அம்மாவ பார்த்தேன்.. "எனக்கு தெரியும் நீ தான் இந்த திருட்டு  தனத்த பண்ணுறன்னு.. கையும் களவுமா பிடிக்கனும்ன்னு தான் காத்துட்டு இருந்தேன்னு அம்மா சொல்ல"..  ஒஹ் சரி தான், ப்ளான் பண்ணி தான் என்ன கவுத்திருக்காங்கன்னு புரிஞ்சிடுச்சி....

சரி இன்னைக்கு,நீ ஸ்கூல்க்கு போக வேணாம்..வீட்டுக்கு வான்னு கூட்டிட்டு போக, அப்புறமென்ன வீட்ல ஒரே கச்சேரி தான்...

அடிச்சி அடியில ஜல்லிக்கரண்டி உடன்சிடுச்சி... இருந்த ஒரே ஜல்லிக்கரண்டியும் போச்சேன்னு கோவத்துல இன்னும் நாலு அடி சேர்ந்து விழுந்துச்சி .. 

அடிவாங்கும்போது... ச்சே இப்படி அடிச்சிட்டாங்கலேன்னு அம்மா மேல அவ்ளோ கோவம்.. பிறகு யோசிச்சி பார்த்தா, பெயிலா போனதுக்கு கூட அடிக்காதவங்க இதுக்கு போய் இப்படி அடிசிருக்காங்கன்னா.. நாம ரொம்ப பெரிய தப்பு பண்ணி இருக்கனும்ன்னு தோனுச்சி.. 

என் தந்தையோ என்னை அடிக்கவுமில்ல திட்டவுமில்லை..

ஒரே வார்த்தை தான் சொன்னார்," இந்த திறமைய நீ படிப்புல காட்டினா எங்கையோ போவ"..        

அன்னைக்கு வாங்குன அடி தான், அதுக்கப்புறம் இன்னைக்கு வரைக்கும் காசு விஷயத்துல எந்த ஒரு தப்பும் பண்ணினதில்ல..

இப்போ யோசிச்சு பார்த்தா,அப்போ கண்டுக்காம விட்டிருந்தா இன்னைக்கு இப்படி ஒரு நல்ல நிலைமையில் இருக்க முடியுமான்னு தோணுது..

இந்த திருட்டு பயல திருத்தினதுக்காக என் அம்மாக்கு நன்றி.. அதற்க்கு உதவிய அந்த உடஞ்ச ஜல்லிக்கரண்டிக்கும் என் நன்றி !!! 

நான், நிஷா(லா) & கிப்ளிங்...

விண்ணைத்தாண்டி வருவாயா படத்தில் சிம்புவும் த்ரிஷாவும் சென்னையின் ODE Cafe வில் சந்தித்துக்கொள்ளும் காட்சி வெளிவந்ததிலிருந்து அந்த இடம் மிகவும் பிரபலமடைந்தது.


அந்த ODE கபேவிற்கு தன்னை அழைத்து செல்ல வேண்டும் என்று என் பியான்சீ நிஷா கேட்க,முடியாதென்றா சொல்ல முடியும் ??

அங்கே செல்வதற்கு முன்பு,அந்த இடத்தை பற்றி தெரிந்துக்கொள்ளலாம் என்று கூகிள் ஆண்டவரின்  உதவிய நாடிய பொழுது தான் ODE Cafe  தற்காலிகமாக மூடப்பட்டுள்ளது குறித்து தெரியவந்தது. இவனும்,இப்போ திறப்பான் அப்போ திறப்பான்னு 3 மாதங்கள் காத்திருந்து தான் மிச்சம், அவன் திறப்பதாக இல்லை.

சரி, இதே போல் சென்னையில் வேறென்ன இடங்கள் இருக்கு என்று கூகிளில் தேடும் போது தான் Kiplings Madras Cafe பற்றி தெரிய வந்தது. உடனே கிப்ளிங் கபே வலைதளத்தை பார்வையிட,அது ECR சாலையில் அக்கறை என்னும் இடத்தில் அமைந்துள்ளது என்பதை தெரிந்து கொண்டேன்.

மார்ச் 19, கிப்ளிங் கபே செல்லலாமென்று முடிவு செய்தோம். மாலை 6.30 க்கு வருவதாக கூறி டேபிள் ரிசர்வ் செய்தோம். நான் அவளுக்கு முதல் முறையாக வாங்கி தந்த புடவையை அணிந்துக்கொண்டு என்னுடன் புறப்பட, 7 மணிக்கு அங்கே சென்றடைந்தோம்.

உள்ளே நுழையும் போதே கடலலை BGM வாசிக்க, சில்லென்று தென்றல் எங்களை உரசிக்கொண்டே வரவேற்றது.

சரியான இடத்திற்கு தான் நிஷாவை அழைத்து வந்துள்ளேன் என்று ஒரு திருப்தி என்னுள். அங்கே சர்வர்களை தவிற மற்ற டேபிளில் அமர்ந்திருந்த அனைவரும் வெள்ளைக்காரர்களே.

  

குடிசையின் கீழ் அமைக்கப்பட்டிருந்த ஒரு டேபிளில் நாங்கள் அமர, ராஜா என்னும் சர்வர் எங்களுக்கு மெனு கார்டை அளித்தார். மெனு கார்டில் காண்டினெண்டல் மற்றும் தாய் வரைட்டி உணவுகள் மட்டுமே இருந்தன, அதிலும் பெரும்பாலான ஐடங்கள் அசைவமே. நிஷாவோ சைவம், ஆகையால் நானும் சைவத்துக்கு தாவிக்கொண்டேன். 

முதலில் Tam Yum veg soup ஒன்று ஆர்டர் செய்தோம். பதினைந்து - இருபது நிமிடங்களில் எங்கள் மேஜைக்கு வந்தது. தாய்லாந்து வரைட்டி சூப், இது வரை நான் அதை போன்ற ஒரு சூப் சுவைத்ததே அல்ல. எனக்கு அந்த சுவைய சரியாக விவரிக்க தெரியவில்லை, ஆனால் அருமையாக இருந்தது.

அசைவமே அதிகமிருந்ததால்,விருப்பமின்றி Four-Cheese Pizza ஒன்று ஆர்டர் செய்தோம்.. பீசா வழக்கமாக ஒரேமாதிரி தானே இருக்கபோகிறது என்று நாங்கள் நினைக்க, அது வழக்கத்துக்கு மாறாக, அருமையாக இருந்தது. பொதுவாக டாமினோஸ் மற்றும் பீசா கார்னர் ஆகிய இடங்களில் தடி தடியாக இருக்கும். ஆனால் இங்கோ மிகவும் மெல்லிதாக இருந்தது ..

பிறகு Thai Flat Noodles ஆர்டர் செய்தோம். நூடுல்ஸ் பொதுவாக நூல் போல இருந்து தான் பார்த்திருக்கிறேன்.ஆனால் இதுவோ பட்ட பட்டையாக இருந்தது. வித்யாசமாக இருப்பினும் சுவை நன்றாகவே இருந்தது. 

மணி 9 ஆனது, பில் வந்ததும் 1500 ரூபாய் மொய் எழுதிவிட்டு, கிப்ளிங்க்ஸ் கபேவின் terraceக்கு சென்றோம்.

பௌர்ணமி நிலவொளியில் கடல் கொள்ளையழகுடன் மின்ன,அதனை 15 நிமிடங்கள் இருந்து ரசித்துவிட்டு புறப்பட்டோம்..  

அன்று (March 19th,2011) நிலவு பூமியின் அருகே வந்ததாம்.. 

நிலா மட்டும் தானா?? நிஷாவும் தான் !!

மை டே வாஸ் பெர்பெக்ட் !!

அந்த நொடி

இன்று: Jan 15th 2011

மாலை மணி 6. முகத்திலிருந்த அந்தப்  பருவை எண்ணி அதிகம் வருத்தப்படாமல் மீசையை முறுக்கிக் கொண்டிருந்தேன்.

"இப்போ சார் எங்க ஊர் சுத்த ரெடி ஆகிட்டு இருக்கீங்க??" என்ற என் அக்காவின் நக்கலான கேள்விக்கு நான் அளித்த பதில் அவளை சற்று நெருடியிருக்க வேண்டும்.  

என் அருகே வந்தவள் என்னை முறைத்தவாரே, "என்ன இத்தனை வருஷம் கழுச்சி அவளை இப்போ பார்க்கப்  போற??" என்று கேட்டார்.

இந்தக்  கேள்வி நான் எதிர்பார்த்த ஒன்று தான். ஆனால் அதற்கு பதில் சொல்ல விருப்பமில்லாமல் அங்கிருந்து அகன்று அவள் வருகைக்காக அந்தப்  பூங்காவிற்கு சென்று காத்திருந்தேன். அந்தத் தனிமை என்னை ஏழு வருடங்கள் பின்னோக்கி கடத்திச் சென்றது.

அவள் மீதான எனது முதல் பார்வை :

இப்பொழுது நினைத்து பார்த்தல் கூட எனக்கு சிரிப்பு தான் வருகிறது. அவளை நான் முதல் முறைப்  பார்த்தது 2003 இல். நான் பிளஸ் டூ படித்துக் கொண்டிருந்த நேரம், TNPCEE என அழைக்கப்படும் பொறியியல் கல்லூரிக்கான என்ட்ரன்ஸ் கோச்சிங் கிளாஸில் தான் அவளை சந்தித்தேன்.

உண்மையைக் கூற வேண்டுமெனில் முதன் முறை சந்தித்த பொழுது காதலொன்றும் மலரவில்லை. கவிதையொன்றும் எழுதத் தோன்றவில்லை (பிளஸ் டூ படித்த பொழுது தமிழில் வீக், இப்பொழுதும் கூட). ஜஸ்ட் அவள் மீது ஒரு அட்ராக்ஷன் என்று கூறலாம். வகுப்பில் கடைசி பெஞ்சில் அமர்ந்துக் கொண்டு அவளையே பார்த்துக் கொண்டிருப்பேன். ஏதோ ஒரு டைம் பாஸ் போல.இப்படியே ஒரு 3-4 மாதங்கள் கடந்தேன். 

-----------------------------------------------------------------

பிளஸ் டூ தேர்வும் TNPCEE தேர்வும் முடிந்து, கவுன்செல்லிங் மூலம் எந்தக் கல்லூரியைத் தேர்ந்தெடுப்பது என்று கொஞ்சம் பிஸியாக இருந்தேன். இறுதியில் பொருளாதார சிக்கல்களை காரணமாக காட்டி, என் தந்தை வீட்டிலிருந்து 15 கி.மீ தொலைவிலிருக்கும் கல்லூரியில் BE CSE சேர செய்தார்.

2003 ஆகஸ்ட் மாதம் கல்லூரி தொடங்க, முதல் நாள் அவளை அந்தக்  கல்லூரியில் கண்டேன். இப்படி எல்லாம் நடக்கும் என கற்பனை கூட செய்து பார்க்கவில்லை. ஏதோ மனதுள் அளவில்லாத மகிழ்ச்சி. பிறகு மெல்ல மெல்ல அவளும் CSE க்கு தான் அந்தக் கல்லூரியில் சேர்ந்திருக்கிறாள் என்று தெரிய வந்தது. என் தந்தையின் மீது எனக்கிருந்த கோபம் தடம் தெரியாமல் மறைந்து சென்றது.

பொறியியல் கல்லூரிகளில் என்ன தான் CSE, ECE, MECH  என வெவ்வேறு டிபார்ட்மென்ட்ஸ் இருப்பினும் முதல் செமஸ்டர் அனைவருக்கும் பொதுவான பாடங்கள் தான். ஆகையால் டிபார்ட்மென்ட் வாரியாக அல்லாமல் வெவ்வேறு செக்ஷன்ஸ் பிரித்தார்கள். அவள் B செக்ஷன் நான் C செக்ஷன். 

இது வரை தூரத்திலிருந்து மட்டுமே அவளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த எனக்கு அவளிடம் பேச வேண்டும் என்ற எண்ணம் உருவானது. அவளது பள்ளி தோழியின் மூலம் அவளுடன் பேசும் வாய்ப்பை உருவாக்கிக் கொண்டேன். அன்று அவளிடம் அதிகம் பேசவில்லை ஜஸ்ட் ஒரு இன்ட்ரோ அவ்ளோ தான். பிறகு அவள் என்னைப் பார்க்கும் போதெல்லாம் ஒரு அழகானப் புன்னகை வெளிப்படுத்துவாள். அந்த நொடி பிறந்த பயனை அடைந்தது போலிருக்கும்.

இதன் இடையே முதல் செமஸ்டரின் போது என் அக்காவின் திருமணம் நிகழ்ந்தது. திருமணத்திற்கு அவளை அழைக்கவேண்டும். என் குடும்பத்தினரை அவளுக்கு அறிமுகப்படுத்த வேண்டும் என்று எண்ணினேன். ஆனால் அவளை மட்டும் தனியாக அழைத்தால் உடன் இருக்கும் நண்பர்களுக்கு என் மீது சந்தேகம் எழும் என்பதால் அனைவருக்கும் அழைப்பு விடுத்தேன். நான் எதிர்பார்த்திராதபடி என் அக்காவின் திருமணத்திற்கு எனது நண்பர்கள் மட்டும் 100 நபர்களுக்கு  மேல் வந்திருந்தனர். நான் எண்ணியபடி அவளும் வந்தாள். 

அவளிடம் என் காதலை சொல்லிவிடலாம் என்று எண்ணம் தோன்றியது, ஆனால் அவளுக்கு என்னை முழுவதுமாக தெரியாது. என்னை அவள் முழுவதும் புரிந்துக் கொண்டதும் அவளிடம் என் காதலை கூறலாமென்று எண்ணி அமைதி காத்தேன். இரண்டாவது செமஸ்டர் தொடங்க ஆவலாக எதிர்பார்த்திருந்தேன்.

------------------------------------------------------------------

இரண்டாவது செமெஸ்டர் ஒரே வகுப்பில் இணைந்தோம். அவளுடன் அதிகம் பேசும் வாய்ப்பு கிட்டியது. இது தொடர நான் ஒரு நல்ல நண்பனாக மாறினேன். அந்த மூன்று மாதங்களில், என் மேல் அவளுக்கு நல்ல எண்ணம் எழும் படி நடந்துக் கொண்டேன். என் வீட்டிற்கும் பல முறை அழைத்தும் சென்றேன். என்னிடம் பேசாமல் அவளால் இருக்க முடியாது என்ற நிலைமை உருவானது. இது தான் சரியான தருணமென்று எண்ணி அவளிடம் என் காதலையும் வெளிப்படுத்தினேன்.

நான் காதலை வெளிப்படுத்தியது 2004 பிப். மாதம். எனக்கு அவள் அளித்த பதில்.. "உன்னை ஒரு நல்ல நண்பனாக மட்டுமே பார்கிறேன். காதலனாக ஏற்க மனம் மறுக்கிறது."

அவள் பதில் எனக்கு ஏமாற்றத்தைத் தந்தும் கூட விடாமல் முயற்சி செய்தேன். ரோஸ் கொடுத்தேன். சீனியரிடமிருந்து கவிதை சுட்டு கொடுத்தேன். சுட்டது தெரிந்திருக்கும் போல.. தொடர்ந்து பல ஏமாற்றங்கள்.

இதனிடையே அவள் என் காதலுக்கு சம்மதித்துவிடுவாள் என்ற நம்பிக்கையில் என் தந்தையிடமும் கூறி சம்மதம் பெற்றேன். "பொண்ணுக்கு ஓகே என்றால் நானே பொண்ணு வீட்டில் பேசுறேன் என்றார் என் தந்தை".

அதன் பிறகு நடந்த சம்பவங்களை நினைத்துப் பார்க்க மனமில்லை. இத்தோடு நிறுத்திக் கொள்வோம்.

இறுதியாண்டு (2007) முதல் இன்று (2011 பொங்கல் தினம்)   வரை நான் அவளிடம் பேசவில்லை.. அவளுடனான மெயில் தொடர்பும் நானே துண்டித்துக் கொண்டேன். 

-------------------------------------------------------------------

ஆனால் இத்தனை வருடங்கள் கழித்து ஏன் நான் அவளை சந்திக்கவேண்டும் என்ற எண்ணம் உங்கள் மனதில் எழுவதை தவிர்க்க முடியாது என்பதை அறிவேன். எனக்கு அவளுடனான அந்த உறவினை ஒரு வகையான கோபத்துடனும் ஏமாற்றத்துடனும் முடித்துக்கொள்ள விருப்பமில்லை.என் வாழ்வை திரும்பிப் பார்க்கும் பொழுது யாருடனும் எந்த ஒரு மனகசப்பும் இருக்கக் கூடாது என்ற ஒரு எண்ணத்தில் அவளை நானே என்னை சந்திக்க வரும்படி அழைத்தேன்.

இன்று: Jan 15th 2011

என் அழைப்பை ஏற்று வந்தாள். என்னைப் பார்த்ததும் அதே புன்னகை அவளிடமிருந்து. நான் என்ன பேசுவதென்று தெரியாமல் அமைதியாகத் தான் இருந்தேன்.

என் தாய் தந்தை குறித்து நலம் விசாரித்துவிட்டு, "நீ என்னை தான் பார்க்க வந்தன்னு உன் வீட்டில் தெரியுமா?" என்று கேட்டு சிரித்துக்கொண்டாள். 

"ஹ்ம்ம்" என்றேன். 

"எல்லாத்துக்கும் நீ தான்டா காரணம். ஒழுங்கா நல்ல நண்பர்களா இருந்திருக்கலாம்" என்று அவள் பக்க நியாயத்தை மீண்டும்  நிருபிக்க முயன்றாள். 

"பொண்ணு எந்த ஊரு?? ஜாலி டைப்பா?? ம்ம்.. என்ன கல்யாணத்துக்கு கூப்பிடுவியா மாட்டியாடா??" என்று கேள்விகளை அடிக்கிக் கொண்டே இருந்தாள். 

அனைத்திற்கும் பதிலை கூறிவிட்டு அங்கிருந்து புறப்படும் முன்.. 

"இத்தனை வருடங்கள்ல  உனக்கு என் மீது 100% மேல் காதல் இருந்தது என்று எனக்கு தெரியும் ஆனால் இப்போ அதில் 1% ஆவது இருக்கா??" என்ற அவள் கேட்ட கேள்விக்கு, 

"இப்பவும் அதே 100%  இருக்கு ஆனால் நல்ல நண்பனாக" என்றேன். 

அவளைத் தொடர்ந்து இத்தனை வருடங்களாக அவளிடம் கேட்க நினைத்த அந்தக் கேள்வியை நானும் கேட்டேன்.

"இந்த நாலு வருஷத்துல, என்ன மிஸ் பண்ணிட்டேன்னு ஒரு செகண்டாவது நினைத்ததுண்டா?"

சிறிது மௌனத்திற்குப் பிறகு, "பல முறை எண்ணியதுண்டு" என்று பதில் வந்தது.

"அந்த நொடி என் காதல் வெற்றியடைந்தது." 

தீராத விளையாட்டு நினைவுகள்

என்னுடைய பொறியியல் கல்லூரி நாட்களில் (2003 - 2007) எனக்கு ஒரே ஆறுதல் கால்பந்து மட்டும் தான். பள்ளியிலிருந்தே கால்பந்து ஆடிவந்த எனக்கு கல்லூரியின் அணியில் இடம் பிடிப்பது கடினமானதாக இருக்கவில்லை. இன்னும் சொல்ல போனால், நான் கல்லூரியில் சேரும் போது கால்பந்து அணியே சரி வர உருவாகவில்லை. சீனியர் அண்ணாக்கள், பாசமாக மிரட்டி தான் முதல் செமஸ்டரில் டீமில் சேர செய்தார்கள். 

அது என்னவோ வாட்ட சாட்டமாக இருப்பதால் இவன் டெஃபன்ஸ்க்கு (defence) தான் லாயக்கு என பள்ளி பருவம் முதலே முடிவு செய்துவிட்டார்கள். ப்ளேயிங் 11 இல் முக்கியமான நபர் தான் என்றாலும், நான் ஒன்னும் அவ்ளோ பெரிய அப்பாடேக்கர் அல்ல என்பது எனக்கே தெரியும். இருந்தாலும் உடன் ஆடும் சக நண்பர்களுக்கு என் மீது நம்பிக்கை அதிகமே.

அணியில் சேர்ந்த முதல் மூன்று மாதங்களில், வேலூர் VIT பொறியியல் கல்லூரியில் Rivera நடைபெற்றது. ராணிபேட் பொறியியல் கல்லூரியுடன் நடந்த முதல் ஆட்டத்திலேயே தோல்வியை தழுவி விழுப்புரம் திரும்பினோம். அடுத்து செங்கல்பட் CMC  யில் நடைபெற்ற ஆட்டத்திலும் தோல்வியைத் தழுவினோம்.

பிறகு தொடர்ச்சியாக அண்ணா பல்கலைகழகத்தின் zonal - 4 பிரிவில் சென்னை வள்ளியம்மை கல்லூரியில் நடைபெற்ற ஆட்டத்தில் பங்குபெற்றோம். 

முதல் சுற்று எங்களுக்கு க்ரேசென்ட் (Crescent) பொறியியல் கல்லூரியுடன் இருந்தது. 

எங்க விளையாட்டு வாத்தி எங்களை அழைத்து, "டேய் நமக்கு இப்போ மேட்ச் க்ரேசென்ட் காலேஜ் டீம் கூட டா.. செமயா ஆடுவானுங்க. பார்த்து ஆடுங்க" என்றார்.

முதல் சுற்றிலேயே கேவலமாக ஆடி க்ரேசென்ட் பொறியியல் கல்லூரியிடம் தோல்வியடைந்தோம். ஆக முதல் வருடம் முற்றிலும் நாங்கள் தோல்வி எனும் மந்திர சொல்லையே முணுக செய்தோம்.

பின்னர் எங்கள் கல்லூரியின் விளையாட்டு வாத்தி, தன் நண்பரான குட்டியை எங்கள் அணியின் பயிற்சியாளராக நியமித்தார். குட்டி அவர்கள், பாண்டிச்சேரி தேசிய கால்பந்து அணியில் இடம்பிடித்து ஆடியவர். எங்களுக்கு விளையாட்டின் மீதிருந்த ஆர்வத்தைக் கண்ட அவர் எங்களுக்கு பயிற்சியளிக்க இசைந்தார்.

அவர் தனது முயற்சியால் புதுவையிலிருந்து சில அணியினரை எங்கள் கல்லூரிக்கு வர செய்து அவர்களுடன் நட்பு ரீதியல் பயிற்சி ஆட்டங்கள் நடைபெற செய்தார். சிறந்த அணியினுடன் நாங்கள் ஆடிய ஆட்டங்கள மூலம் எங்கள் தவறுகளை திருத்திக் கொண்டு, அடுத்த கட்டத்துக்கு எங்களை தயார் படுத்திக் கொண்டோம். விழுப்புரம் நகரில் நடைபெற்ற பல சிறிய போட்டிகளில் பங்கெடுத்துக் கொண்டு சிறப்பாக விளையாடினோம். 

இப்படியாக எங்களை நாங்கள் மெருகேற்றிக் கொண்டிருக்கும் போது, எனது இரண்டாம் ஆண்டில் அண்ணா பல்கலைக்கழகத்தின் Zonal ஆட்டங்களை எங்கள் கல்லூரியில் நடத்த அனுமதி கிட்டியது.

முதன் முறையாக எங்கள் கல்லூரியில் நடைபெறும் போட்டி என்பதால் மகிழ்ச்சி கலந்த டென்ஷனில் இருந்தோம். சிறப்பான ஆட்டத்தை வெளிப்படுத்தி அனைத்து ஆட்டங்களிலும் வெற்றிப் பெற்று இறுதிப் போட்டிக்கு தகுதி பெற்றோம். 

இரண்டு முறை தொடர்ந்து zonal 4 போட்டிகளில் வெற்றிப் பெற்ற க்ரேசென்ட் அணியினருடன் கடந்த வருடத்தின் தோல்விக்கு பழி தீர்த்துக் கொள்ளும் எண்ணத்துடன் களத்தில் இறங்கினோம்.

ஆனால் அன்று எங்கள் கல்லூரியின் ஃபிகர்களுக்கு முன்னாடி எங்களை வென்று முகத்தில் கறியைப் பூசிவிட்டு சென்றார்கள் க்ரேசென்ட் அணியினர். அன்று முதல் அவர்களை நாங்கள் வெறுப்புடனே காண ஆரம்பித்தோம். அவர்களை வீழ்த்துவதே வாழ்க்கையின் லட்சியம் என்பது போல் வெறித் தனமான பயிற்சியில் இருந்தோம். மிரட்டலான ஆட்டத்தினை வெளிபடுத்த தொடங்கினோம்.

பின்னர் எனது இறுதியாண்டில் B.S. Abdur Rahman Trophy நடத்திய க்ரேசென்ட் கல்லூரி, அதில் பங்கெடுத்துக் கொள்ள எங்கள் கல்லூரிக்கு அழைப்பு விடுத்தனர். எங்கள் மண்ணில் எங்கள் ஃபிகர்களுக்கு முன் எங்களை வீழ்த்திச் சென்ற அவர்களை அவர்கள் மண்ணில் அவர்கள் ஃபிகர்களுக்கு முன் வீழ்த்த வேண்டும் என்று முடிவெடுத்து அங்கே சென்றோம். 

இந்தப் போட்டியில் சிறப்பான பல அணியினர் அங்கே கலந்துக் கொண்டனர். முகமது சதக், புனித ஜோசஃப் பொறியியல் கல்லூரி, எஸ்.ஆர்.எம். கல்லூரி, சத்யபாமா, அண்ணா பல்கலைகழகம்(கிண்டி), MIT சென்னை என ஏகப்பட்ட கல்லூரிகள். முதலில் knock-out முறையில் தொடங்கிய போட்டி, பிறகு league  மேட்ச் முறையில் சென்றது.

Knock-out சுற்றில் அனைத்து ஆட்டங்களிலும் வென்று லீக் சுற்றுக்கு புனித ஜோசஃப் பொறியியல் கல்லூரி, க்ரேசென்ட் கல்லூரி, அண்ணா பல்கலைகழகம்-கிண்டி அணிகளுடன் மோதினோம். 

லீக் சுற்றில் புனித ஜோசஃப் அணியினரை 1-0 என்கிற கணக்கில் வென்றோம். அண்ணா பல்கலைகழகத்துடனும் வென்றோம்.

இருபினும் மீண்டும் ஒரு தலை பட்சமான நடுவர் மூலம் க்ரேசென்டிடம் 2-1 என தோல்வியைத் தழுவினோம். போட்டிகளின் முடிவில் க்ரேசென்ட் அணியினரை விட ஒரு புள்ளி குறைந்திருந்தால் அவர்கள் முதலிடத்தையும், நாங்கள் இரண்டாவது இடத்தையும் பிடித்தோம். இம்முறையும் எங்கள் விருப்பம் நிறைவேறவில்லை. அவர்களை எங்களால் வெல்ல முடியவில்லை. 

என்னுடைய இறுதி ஆண்டிற்கான Zonal ஆட்டங்கள் மீண்டும் க்ரேசென்ட் கல்லூரியில் நடைபெற்றது. ஒரு முறை கிட்டிய வாய்ப்பை நழுவ விட்டோம் மீண்டும் விடுவதாக இல்லை.

ஆம் நீங்கள் நினைப்பது சரி தான். நாங்கள் அவர்கள் கல்லூரியில் அவர்களை வென்று சரித்திரம் படைத்தோம் (கொஞ்சம் ஓவர் பில்டப் தான், ஆனா பொறுத்துக்கோங்க ப்ளீஸ்).

ஒரு வழியாக நாங்கள் நினைத்ததை சாதித்துக் காட்டினோம். பிறகு INTER-ZONAL அளவில் அரை இறுதிக்கு சென்று சில அரசியல் காரணங்களால் எங்கள் அணியை ஆட விடாமல் வெளியேற்றினார்கள். 

அடுத்து மீண்டும் தேசிய அளவில் நடைபெற்ற VIT கல்லூரியின் RIVERA விற்கு சென்றோம். அந்த வருடம் VIT அணியை அவர்கள் மண்ணில் வீழ்த்தி, இறுதி வரை முன்னேறி இரண்டாமிடத்தை பிடித்தோம். 

பின்னர் களத்தில் இறங்கினாலே, "டேய் இது விழுப்புரம் வி.ஆர்.எஸ் காலேஜ் டீம் டா.. செமயா ஆடுவானுங்க" என்று எதிரணியினர் மிரளுமளவுக்கு எங்கள் கல்லூரியின் பெயரை நிலை நாட்டினோம். 

2003- 2004  VIT Rivera                           - முதல் ஆட்டத்திலேயே  தோல்வி.
2003- 2004  CMC Chengalpet                   - முதல் ஆட்டத்திலேயே  தோல்வி.
2003-2004  Anna university Zonal           - முதல் ஆட்டத்திலேயே க்ரேசென்ட்                                                                                                         அணியினரிடம் தோல்வி.
2004 -2005  Anna university Zonal          -  இறுதி  சுற்றில்  க்ரேசென்ட் அணியினரிடம் தோல்வி.
2006-2007  BS Abdur Rahman Trophy    -  இரண்டாமிடம் ( ஒரு புள்ளி குறைவு)
2006 -2007 Anna university Zonal           -  இறுதி  சுற்றில் க்ரேசென்ட் அணியினருடன் வெற்றி.
2006 -2007 Anna university Inter-Zonal    - அரை-இறுதி  சுற்றில் அணி வெளியேற்றம்.
2006- 2007  VIT Rivera                             - இரண்டாவது பரிசு 

அடிமட்ட நிலையிலிருந்து கொஞ்சம் கொஞ்சமாக முன்னேறி உச்சியை அடைந்தோம். இந்த நான்கு வருட கல்லூரி வாழ்கையில், விளையாட்டில் மட்டுமல்ல பொதுவாகவே என்னுள் confidence லெவல் அதிகமானது. எதையும் எதிர்கொண்டு நிற்கும் மனநிலை உருவானது.

"யாரைக் கண்டு நாம பயந்து பின்வாங்குகிறோமோ அவன் நம்மை கண்டு பின் வாங்கும் வரை ஓயாதே.. விடாமுயற்சி இருந்தால் அவனே ஒரு நாள் உனக்காக கை தட்டுவான்."