அமைதிப் படை

'பிரபலம் ஆன முன்? பிரபலம் ஆன பின்?'

"பிரபலாகும் முன் நிறைய நண்பர்களுடன் கும்மி. பிரபலமான பின் சில தோழர்களுடன் மட்டும் கும்மி."

'எப்படி பிரபலம் ஆகனும் என்ற எண்ணம் வந்தது?'

"அது காலத்தின் கட்டாயம். நான் என் வாதத்திற்கு எதிர் வாதம் செய்பவர்களை காயப்படுத்தனும் என்று தான் முதலில் நினைத்தேன்."

'ஓ! அப்புறம் என்ன ஆச்சு?'

"நான் என்ன கதையா சொல்றேன். அப்புறம் விழுப்புரம்".

'உங்களுக்கு நகைச்சுவை உணர்வு அதிகம் போல!!'

"ஆமாம். சின்ன வயதில் இருந்தே அப்படி தான். இப்படி தான், ஒரு தடவ..... "

'சரி சரி. உங்களுக்கு நகைச்சுவை உணர்வு அதிகம் தான். ஏற்றுக் கொள்கிறோம். காலத்தின் கட்டாயம் என்று சொன்னீர்களே!! அது என்ன?'

"நான் அன்பால் அனைவரையும் என் வழிக்கு கொண்டு வந்து விடுவேன். தவறு செய்தவர்கள், செய்யாதவர்கள் என்று பாரபட்சமின்றி அனைவரையும் மன்னித்து விடுவேன். அது என் நண்பர்களுக்கு தெரியும்."

'ஓ!! நீங்க ரொம்ப நல்லவங்க போல?'

"ஆமாம். எப்பவுமே அப்படி தான்."

'ஆனால் நீங்க ஒரு தடவை பொங்கியதாக செய்தி தாளில் பரபரப்பாக வந்ததே!'

"ஆமாமாம். நீங்க அதை படிச்சீங்களா?"

'உலகமே படிச்சுதாக அறிக்கை ஒன்று சொல்கிறதே!'

"படிச்சாங்களா.. படிச்சாங்களா? அதுக்கு தான் சப்ப மூலப் பிரச்சனையோடு.. சம்பந்தமே இல்லாத பூதகரமான பிரச்சனை சும்மா நுழைத்து வைத்தேன்."

'கேட்கவே சுவாரஸ்யமாக இருக்கே!! அப்புறம்?'

"சும்மா பத்திக்கிச்சு இல்ல. பூதகர பிரச்சனையில் எதிர்வாதம் புரிந்தவர்களை சிக்க வைத்ததால், படிப்பவர்களும் ஒன்றும் புரியாமல் குழம்பி போய் எனக்கு ஒரே ஆதரவு தான் போங்க!!"

'பரவாயில்லை. சுலபமாக பிரபலம் அடைந்து விட்டீர்கள் போல!!'

"அட நீங்க வேற. எனது பொங்கல் இரண்டாம் நாளே பிசுபிசுத்து விட்டது."

'நிஜமாவா? ஐயோ பாவம்.'

"ஆத்திரம் ஆத்திரமாக வந்தது. ஓடினேன் ஓடினேன்."

'ஐய்யோ.. வாழ்க்கையின் எல்லைக்கா?' 

"இல்லைங்க சிந்தனையின் எல்லைக்கு."

'ஓ!'

"நியாயம் கேட்டு பலரை அணுகினேன்.  உதவ யாருமே முன் வரல. தட்டினேன் புத்திய. தீட்டினேன் திட்டத்த."

'என்ன திட்டங்க இது?'

"சத்தம் போடாதே என்பதையே சத்தம் போட்டு தான் இங்க சொல்ல வேண்டியிருக்கு. அதனால ஊர்லயே பெரிய சவுன்ட் சர்வீஸ்காரங்க கிட்ட போனேன்."

'அற்புதமுங்க.'

"அங்க போன சவுன்ட் சர்வீஸ்காரங்க ப்ரெண்ட்சும் இலவசமா வந்து சத்தம் போடுவாங்க."

'பிரபலம் ஆக பிறர் பலமும் தேவைப்படுதுன்னு சொல்லுங்க!!'

"அது மட்டும் போதாதுங்க. நாம முன் வைக்கிற உப்பு சப்பில்லாத விஷயத்த வைத்து எவ்வளவு நேரம் தான் போராட முடியும். முதல் முயற்சியே தோல்வி தானே!!"

'ஆமாமாம். என்ன பண்ணீங்க?'

"என்ன தற்காத்துக் கொள்ள ஒரு கவசம்."

'என்ன கவசமுங்க அது!!'

"சொன்னா புரியாது. உங்களுக்கு புகைப்படமா காண்பிக்கட்டுமா?"

'பரவாயில்ல் இருக்கட்டும். நீங்க விஷயத்த மட்டும் சொல்லுங்க. யாரும் உங்கள கேள்வி எல்லாம் கேட்க மாட்டாங்களா?'

"இங்க தான் நீங்க சவுன்ட் சர்வீஸ்காரங்களோட இராஜ தந்திரத்த பார்க்கனும். ஆளுக்கு ஒரு மூளையில் போய் நின்னுக்கிட்டு, தேய்ந்த ரெக்கார்டை காது கிழியுற அளவுக்கு போட்டுடுவாங்க. அதனால் எதிராளி.. எப்படி கேள்விக் கேட்டாலும் வெளில கேட்காது. அவங்க சோர்வடையும் பொழுது, நாங்க ஒரு கேள்வி கேட்போம். எதிராளிங்க பதிலே சொல்லல என்று கும்பலா எங்களுக்குள்ள சிரிச்சுக்குவோம்."

'யப்பா.. சாணக்யர் கெட்டாரு போங்க. நிறைய கத்துக்கனும் உங்ககிட்ட இருந்து.'

"நல்ல சமயத்துல உதவின சவுன்ட் சர்வீஸ்காரங்க.. எனக்கு ஆத்திகவாதிகளின் நம்பிக்கைக்கு பாத்திரமானவர் போல!! அவங்க கிட்ட போனவுடன் எல்லாரும் அலற ஆரம்பிச்சிட்டாங்க."

'ஓ!!'

"அவங்களுக்கு தான் எல்லாம் புகழும் சேரும்."

'இதை எல்லாம் மீறி யாருமே உங்கள கேள்வி கேட்கலியா?'

"அதெப்படி விடுவாங்க. அங்க இங்கன்னு வந்து ஏதாவது சொல்லிக்கிட்டு தான் திரியுமுங்க."

'எப்படி சமாளிச்சீங்க?'

"ஹிஹி.. இதென்ன பெரிய விஷயம். ஆதாரம் கேட்போம்."

'ஆதாரம் கொடுத்துட்டா?'

"சின்னக் கொழந்த மாதிரி கேள்விக் கேட்டுக்கிட்டு... எவ்ளோவோ சமாளிக்கிறோம். இதென்ன பெரிய விஷயமா? ஆதாரத்தில் பெரிய ஓட்டை என்று நொட்டை சொல்லுவோம்."

'இது போதுமா?'

"போதாது தான்."

'ஐய்யோ.. சஸ்பென்ஸ் தாங்களா!! சீக்கிரம் சொல்லுங்களேன்.'

"கே. பாலசந்தரின் 'இரு கோடுகள்' பாணியை.. கோயபெல்ஸ் எப்படி உபயோகம் பண்ணியிருப்பார்?"

'புரியலியே!!'

"அவங்க ஆதாரத்த பற்றி சுலபமா மறந்துட்டு.. அதை விட பெருசா ஏதாவது திரிய கொளுத்தி போட்டுட்டு, திரும்ப திரும்ப.. திரும்ப திரும்ப அதை பத்தியே பேசுவோம்."

'அவங்க எதுவும் பேச மாட்டாங்களா?'

"எப்படி பேசுவாங்க? கேள்வி மட்டும் தான் கேட்போம். அப்புறம் எல்லாத்தையும் இழுத்து பூட்டிட்டு வேலைக்கு பார்க்க போயிடுவோம்."

'ஓ!!'

"பாவம். அவங்களும் மனுஷங்க தானே!! பூட்டின வீட்டு முன் கத்திட்டு ஓஞ்சி போயிடுவாங்க. நாங்க மீண்டும் கூடி.. சொம்புக்களை காணோம் என்று சிரிச்சுப்போம். இத சொல்றப்பவே எனக்கு சிரிப்பு சிரிப்பா வருது."

'நல்ல பொருத்தமான பெயரு தான் உங்களுக்கு.'

"நான் இந்த பேட்டியை சிலருக்கு டெடிகேட் பண்ண விரும்புறேன்."

'கண்டிப்பா பண்ணலாம். யார் யாருக்கெல்லாம்?'

"ஏழர மணிக்கு அவசரமா ஆஃபீசுக்கு போகனும் என்று பஸ்ல போகும் பொழுது, எனக்கு அர டிக்கெட் கிழித்துக் கொடுத்த கன்டக்டருக்கு, பல கேள்விக்குறிகளாக சில கெட்டவன்கள் பற்றி நினைத்துக் கொண்டிருக்கும் பொழுது.. நான் இறங்க வேண்டிய ராஜா தியேட்டர் ஸ்டாப்பிங்கில் எழுப்பி விட்ட அட்டையம்பட்டிக்காரருக்கு.. எனக்கு இனாமா சவுன்ட் சர்வீஸ் உபயோகிக்க தந்தவங்களுக்கு. இப்போதைக்கு இவ்வளவு தான்."

'அவ்ளோ தானா.. வேற யாராச்சும் இருக்காங்களா?'

"அப்புறம் எனக்கு ஆதரவளித்த நண்பர்கள் அனைவருக்கும்."

'வேற ஏதாவது உலகத்திற்கு சொல்ல விரும்புறீங்களா?'

"ஆமாம். நான் ஆயிரம் தடைகள் கடந்து வந்த முள் பாதைகளை நினைத்து பார்க்கிறேன்."

'ஐய்யோ.. முள் மேலயா நடந்து வந்தீங்க?'

"நான் நடந்து வந்த பாதையில ஓரமா முள் இருந்துச்சு. சும்மா கேள்விக் கேட்காதீங்க!! அப்புறம் சவுன்ட் சர்வீஸை உங்க வீட்டுக்கு முன்னாடி ஒலிக்கும்."

'அவ்வ்.. வேணாமுங்க. நீங்க சொல்லுங்க கேட்டுக்கிறேன்.'

"இனி இந்த சமூகத்தில் எந்தவொரு அப்பாவிக்கும் எதுவும் நடக்க விட மாட்டேன். போராடுவேன். நான் அடுத்த தலைமுறையினருக்கு பாடமாக இருக்கேன். நமது மன அமைதிக்காக, நாம் ஒரு மாதம் முன்பு மன்னித்தவர்கள் மேலே போர் எடுக்கலாம். மன அமைதி வேண்டுமெனில், என்னை எப்ப வேண்டுமானாலும் தொடர்பு கொள்ளலாம். நமக்கு பின்னாடி சவுன்ட் சர்வீஸ் எப்பவும் இருப்பாங்க."

'உங்க அமைதிப்படையின் செயல்பாடுகள் மெய் சிலிர்க்க வைக்கிறது.'

டிஸ்கி - நண்பன் சாம்ராஜ்யப்ரியனின் (Mr.RDIN) "பூக்காரி" சிறுகதை போல.. உரையாடல்களாலேயெ ஒரு சிறு முயற்சி.

 

புன்னகையின் பின்னால்

“எப்படியோ கஷ்டப்பட்டு கம்பெனியோட நொய்டா ஆஃபீசுல இருந்து சென்னை ஆஃபீசுக்கு ட்ரான்ஸ்ஃபர் வாங்கிட்டு வந்துட்டீங்க..இப்போ சந்தோஷம் தானே?” என்று புன்னகையுடன் கேட்டாள் ரோகினி.

"ஏன்? உனக்கு சந்தோஷமா இல்லையா என்ன??  நானும் அங்க 4 வருஷமா இருந்துட்டேன். இப்போ உன்ன என் தலையில கட்டிட்டாங்க, எனக்கும் அத ஒரு காரணமா காட்டி சென்னைக்கு வர வசதியா போச்சி" என்றான் விஜய்.

"எப்படியோ நான் வந்த நேரம்,நீங்க ஆசை பட்டமாதிரி நடந்திருக்கு பாருங்க."

"சரி சரி. இப்படி செண்டிமெண்டா பேசியே அனுப்பிடலாம்னு பாக்காத. இட்லிய கொண்டா சாப்டு ஆஃபீசுக்கு ஓடுறேன்."

சென்னைக்கு மாற்றமாகி முதல் நாள் அலுவலகம் சென்றான் விஜய். எதிர்பார்ப்புகளோ கனவுகளோ அதிகமின்றி காணப்பட்டான். நான்கு வருட அனுபவங்கள் அவனுக்கு நிறையவே கற்றுக் கொடுத்திருந்தது. 

அவனது புது அலுவலகத்தில் சுதர்ஷன் என்பவரை சந்தித்த விஜய் தன்னை அவரிடம் அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டான்.

சுதர்ஷன், விஜய்காக ஒதுக்கப் பட்டிருந்த இருக்கையை அவனுக்கு காண்பித்தார். இருக்கையில் அமர்ந்த விஜய் ஒரு முறை அலுவலகத்தை சுற்றும் முற்றும் பார்த்தான். பழகிய முகம் என்று எதுவும் அவனுக்கு தெரியவில்லை.

விஜய்யின் அருகில் அமர்ந்திருந்த பிரகாஷ், “ஹாய், என் பெயர் பிரகாஷ்.நீங்க தான விஜய்?” என்றான்.

“யெஸ்" என்று புன்னகைத்தாண் விஜய்.

“நல்லது. நீங்க வரப் போறதா ஏற்கனவே சொன்னாங்க. இனி நாம ஒரே டீம்ல தான் வொர்க் பண்ண போறோம்” என்றான் பிரகாஷ்.

“ஒஹ்ஹ க்ரேட். மொத்தம் எத்தனை பேர் இந்த டீம்ல??”

“இப்போதைக்கு மொத்தம் பதினைஞ்சு. பதினொரு மணிக்கு மீட்டிங் இருக்கு.அப்போ டீம் லீடும் மத்தவங்களும் வருவாங்க."

“எல்லாரையும் சந்திக்க இதுதான் எனக்கும் சரியான இடம்” என்று கூறி தற்காலிகமாக விடை பெற்றுக் கொண்டான் விஜய் .

சரியாக 10.55 க்கு அனைவரும் மீட்டிங் அறையில் ஒன்று கூடி டீம் லீடர் செந்திலின் வருகைக்கு காத்துக் கொண்டிருந்தனர்.

“செந்தில் ஏதோ முக்கியமான போன் கால்ல இருக்கார் போல,அதான் இன்னும் வரல. ரொம்ப திறமையானவர்,3 வருட அனுபவம் தான் அதுக்குள்ள டீம் லீட் போஸ்ட்க்கு வந்துட்டார். ஜாலியா பழகக் கூடியவர்“ என்று விஜய்யின் அருகில் அமர்ந்திருந்த பிரகாஷ் கூறிக் கொண்டே இருக்க, அறையை நோக்கி வந்துக் கொண்டிருந்த செந்திலை பார்த்தான் விஜய்.

அதுவரை எந்த ஒரு சலனமும் இல்லாமல் இருந்த அவன் முகம் வியர்க்கத் தொடங்கியது. முகத்தில் ஏதோ எரிச்சல், குழப்பம் என்று அனைத்து உணர்சிகளும் தென்பட்டன.

'அய்யோ இவனா?? இந்த செந்திலா?? இவன் கீழயா நாம வேலை செய்யப் போறோம்?? இவன காலேஜ்ல படிக்கும் போது எத்தனை நாள் ராகிங் பண்ணியிருக்கேன்!! அது மட்டுமா கிளாஸ்ல பூந்து எல்லார் முன்னாடியும் அவன அடிச்சி இருக்கேனே? அவ்வ்வ்.. இது வேலைக்கு ஆகாது. வேற கம்பனிக்கு மாறிட வேண்டியது தான்' என்று தனக்குள் புலம்பிக் கொண்டிருந்தான்.

அறைக்குள் நுழைந்த செந்தில்.. விஜய்யை நோக்கி அழகாய் புன்னகைத்தான்...

பிறந்த நாள் பரிசு

"என்ன பாஸ்கர்.. நாளை ஆபீசுக்கு வருவியா?"

"திடீர்னு.. ஏன் சார் இந்த கேள்வி?"

"இல்ல.. நாளைக்கு உன் பிறந்த நாள் வேற, எதாவது பிளான் இருக்குமே!! அதான் கேட்டேன்."

"அப்படி பிளான் இருந்திருந்தா லீவ் கேட்டு நானே உங்ககிட்ட வந்திருப்பேனே சார். எங்கயும் போகல நாளைக்கும் ஆபீஸ் வருவேன்."

"வேணும்னா நாளைக்கு லீவ் எடுத்துக்கோ. ஒன்னும் பிரச்சனை இல்ல. ஆனா சனிக்கிழமை வொர்க் பண்ணி காம்பென்செட் பண்ணிடு."

"எனக்கு அப்படி ஒரு லீவ் தேவையே இல்ல சார், நான் வரேன்."

 

"டேய் பாஸ்கர், நான் அருண் பேசுறேன்டா. நீ எங்க  இருக்க??"

"இப்போ  தான் ஆபீஸ்ல இருந்து வீட்டுக்கு வந்தேன். ஏன்டா?"

"உனக்காக நாங்க விக்னேஷ் வீட்டு மொட்ட மாடியில வெயிட் பண்ணிட்டு இருக்கோம். சீக்கிரமா வந்து சேர்." 

"10 நிமிஷத்துல இருப்பேன்."

"டேய் அருண். போன்ல அவன் என்னடா சொன்னான்?"

"இப்போ தான் ஆபீசுல இருந்து வீட்டுக்கு வந்தானாம். ஒரு 10 நிமிஷத்துல இங்க வரேன்னு சொல்லி இருக்கான்டா."

"பக்கத்து தெருவுல இருக்குற என் வீட்டுக்கு என்ன மேக்கப் போட்டுகிட்டு வர போறானா? அப்புறம்,டேய் அருண் அவன் வந்ததும் நீ தான்டா நாளைக்கு பிளான் பத்தி அவன் கிட்ட பேசனும்."

"ஆமாடா நான் அவன் கிட்ட வாய் கொடுத்து வாங்கி கட்டிக்கனும். அத பார்த்து நீங்க எல்லாரும் சிரிக்கனும்ம். இதானே உன் பிளான்? நான் பேசல. வேணும்னா சையத்த பேச சொல்லு."

"கொய்யாலே சப்ப மேட்டர் இது. இதுக்கு போய் ஓவர் சீன் போட்டுகிட்டு.. அவன் வரட்டும்டா நானே பேசுறேன்."

"இதுக்கு தான்டா கூட நீ இருக்கனும்னு சொல்றது. பாஸ்கர் வந்ததும் நீயே பேசுடா சையத்."

"வாப்பா பாஸ்கர். எப்படி இருக்க?"

"நல்லா இருக்கேன்மா.. விக்னேஷ்ஷ்ஷ்?"

"அந்த கொரங்கு மத்த கொரங்குங்க கூட மொட்ட மாடியில தான் அரட்ட அடிச்சிகிட்டு இருக்கு நீயும் போய் சேர்ந்துக்கோ."

" (அவ்வ்வ்வ்வ்வ்) சரிமா."

"டேய் அப்படியே அங்க வச்சிருக்குற வாழ பழத்தையும் மேல எடுத்துட்டு போய் எல்லார்க்கும் கொடு."

'இதுவேறயா!' 

"இங்க பார்டா வரும் போதே நமக்காக பாசமா பழம் எல்லாம் கொண்டு வரான்."

"பாசமா ?? எனக்கா ??.. மேல இருக்கற கொரங்குங்க எல்லாத்துக்கும் கொடுக்க சொல்லி உங்க அம்மா தான்டா கொடுத்து அனுப்பினாங்க."

“கொரங்கா?? டேய் விக்னேஷ் இதுக்கு தான் வேற எங்கயாவது மீட் பண்ணலாம்ன்னு சொன்னேன்.. இது எனக்கு பெருத்த அவமானம்டா.”

"டேய்  இங்க பாருங்கடா ஆப்பிசர் அருண்க்கு கோவம் வருது. ஓவரா சீன் போடாமா மூடிட்டு பழத்த சாப்டு டா."

"சரி விஷயத்துக்கு வருவோம். நாளைக்கு என்ன பிளான்டா?"

"ஒரு பிளானுமில்ல. ஏன்டா?? "

"என்ன இப்படி கேட்டுட்ட? உன் பிறந்த நாள் வேற.. நாங்க நிறைய பிளான் வச்சிருக்கோம்."

"ச்சே.. ச்சே.. கேக் எல்லாம் கட் பண்ணி காசு வேஸ்ட் பண்ணாதீங்கடா எனக்காக. "

"ஐய ஆசை தான்.. உனக்கு யார் இப்போ கேக் கட் பண்ண போறதா சொன்னது. எங்களுக்கு சரக்கு வேணும் ஸ்பான்சர் பண்ணு."

"க்ர்ர்ர்ர்.. சரக்கா?? நானா!! பிச்சிபுடுவேன் பிச்சி.. சரக்குக்கு எல்லாம் நான் வெட்டி செலவு பண்ண மாட்டேன்."

"டேய் அப்படி எல்லாம் சொல்லிடாதடா. உன்ன தான் மலை போல நம்பி இருக்கோம். சரக்கு நாக்குல பட்டு வாரம் ஒன்னு ஆயிடுச்சிடா.. நீ எங்க நண்பேன்ல, கொஞ்சம் யோசிச்சி சொல்லுடா."

"நான் காசு போட்டு ஏன்டா உங்க உடம்ப கெடுக்கணும். எனக்கு மனசு வரல. வேற எதாவது கேளுங்க."

"தத்துவம் எல்லாம் பேசி காரியத்த கெடுத்துடாதடா. வேற ஒன்னும் வேணாம் மச்சி. நீ சரக்கு ஸ்பான்சர் பண்ணு. சைடு டிஷ்க்கு நான் உஷார் பண்ணிக்குறேன்."

"ஹ்ம்ம்.. வாழ்க்கையோட அருமை உங்களுக்கு இப்போ சொன்னா புரியாது. என்னமோ பண்ணுங்க.. நாளைக்கு 7 மணிக்கு ரெடியா இருங்க. ஆபீஸ் விட்டு வந்து உங்கள கூட்டிட்டு போறேன். சரியா!!"

"நீ எங்க உண்மையான நண்பேன்டா."

மறுநாள் மாலை 7 மணிக்கு..

"என்னடா எல்லாரும் நான் எப்போ வருவேன்னு ரெடியா நிக்குறீங்க போல."

"இல்லையா பின்ன.. அப்புறம் உன்னோட கிரெடிட் கார்டு, டெபிட் கார்டு இதெல்லாம் மறக்காம எடுத்துகிட்ட இல்ல ?"

"வந்து தொல எல்லாம் இருக்கு."

"ரெண்டு பைக் நாலு பேரு. சரிவா எந்த "பார்"க்கு போறதுன்னு நானே சொல்றேன்."

"விக்னேஷ் நீ ஒன்னும் சொல்ல வேணாம். நான் முன்னாடி போறேன். நீ பேசாம என்ன பின்தொடர்ந்து வா." 

"டேய் உனக்கு எதாவது பார்ல அக்கௌன்ட் இருக்கோ?? சரி நீ பார்ட்டி தர எங்க கூப்டாலும் வர்றோம். ஆனா சர்வீஸ் நல்லா இருக்கனும்."

"டாய் படுத்தாதடா. எல்லாம் நல்லா தான் இருக்கும். வா போலாம்."

"டேய் சையத். இவன் எங்கடா போயிட்டு இருக்கான். இந்த ஏரியால பாரே இருக்குற மாதிரி தெரியலையே!!"

"எனக்கும் அதே யோசனையா தான் இருக்கு. பின்னாடியே போவோம். போய் தான் பாப்போம் வா."

பாஸ்கர் வாகனத்தை அன்பு இல்லம் என்னும் ஆசிரமத்தின் முன் நிறுத்தினான்.

"டேய் என்னடா இங்க வந்து நிறுத்துற? என்ன ஆச்சி உனக்கு!!"

"பேசாம உள்ள வாடா சையத். எல்லாம் புரியும்."

அனைவரும் பாஸ்கரை பின் தொடர்ந்து சென்றனர். 

"ஹலோ பாஸ்கர் வா வா. எப்படி இருக்க?? இவங்க எல்லாம் யார் உன் பிரெண்ட்சா??"

"ஆமாம் சார்."

"வெரி குட். வெரி குட். நான் தான்பா சிதம்பரம் இந்த ஆசிரமத்துக்கு மேனேஜர்" என்றார் மற்றவர்களை நோக்கி.

“டேய் இந்த ஆளை பாக்கவாடா எங்கள இவ்ளோ தூரம் கூட்டிட்டு வந்த ?? “ என்று பாஸ்கரின் காதில் கிசுகிசுத்தான் விக்னேஷ்.

"இவர பார்க்க கூட்டிட்டு வரல. இங்க இருக்கற பசங்கள பாருங்க. 100 குழந்தைங்க கிட்ட இருக்காங்க இங்க."  

"ஒரே ஒரு குழந்தை கிட்ட மட்டுமாவது 10 நிமிஷம் பேசி பாருங்க. அவங்களுக்குள்ள இருக்கற ஏக்கம்,எதிர்பார்ப்பு எல்லாமே புரியும்டா. அவ்ளோ ஏன்டா.. பேச கூட வேணாம். அன்பா அவங்கள பார்த்து ஒருதடவ சிரிச்சா அதுவே போதும்."

"என்ன பாஸ்கர்.. பிரெண்ட்ஸ் என்ன சொல்லறாங்க??"

"ஒண்ணுமில்ல சார். சும்மா பேசிட்டு இருந்தோம்."

"இந்தாங்க 25,000 ருபாய். இப்போ என்னால முடிஞ்சது இது. எல்லார்க்கும் ரெண்டு நாள் சாப்பாட்டுக்கு ஆகட்டும். வேற எதாவது வேணும்னா தயங்காம கேளுங்க சார். நான் இன்னும் உங்களுக்கு செய்ய வேண்டியது நிறைய இருக்கு."

"ஹாஹா நிச்சியமா பாஸ்கர். உங்கிட்ட கேட்காம வேற யார்கிட்ட கேட்க போறேன்."

"தேங்க்ஸ் சார். நான் கொஞ்ச நேரம் இங்க இருந்துட்டு போறேன்."

"ஓஹ் தாராளமா." 

"டேய் டேய் என்னடா நடக்குது இங்க?? நீ எப்போடா பாஸ்கர் இப்படி மாறின??"

"எப்போ என்னோட வாழ்க்கையை இங்கிருந்து தான் ஆரம்பிச்சேன்னு தெரிஞ்சிதோ அப்போ."

அழுமூஞ்சி விளையாட்டு

சீதாவிற்கு பள்ளியில் இருந்து வீடு திரும்பும் பொழுது, அவங்க ஊரை பற்றியே யோசனையாக இருந்தது. ஏன் அவங்க ஊரில் ஒரு பள்ளிக்கூடம் இல்லை என்றும், தான் ஏன் அத்தை வீட்டில் தங்கி படிக்க வேண்டும் என்றும் எவ்வளவு யோசித்தும் புரியவில்லை. மூன்றாம் வகுப்பு படிக்கும் அவளுக்கு இது மட்டும் புரியாத புதிராகவே இருந்தது.

பெற்றோர்களை பிரிந்து இருந்த  ஏக்கம் தானோ என்னவோ,சராசரி குழந்தையை போல் அல்லாமல் ஏதோ ஒரு வேற்று உலகில் வாழ்வது போல் இருப்பாள். படிப்பிலும் கொஞ்சம் மந்தம் தான்.அவளது ரேங்க் கார்டில் சிகப்பு மை பேனாவினால் எழுதபட்டிருந்த "NIL"  என்பது என்ன என்று கூட புரியாது இருந்தாள்.

அவள் அத்தை மகன் குமார் எப்பொழுதும் துறு துறு என்று சுற்றிக்கொண்டிருப்பான். இருவரும் ஒரே பள்ளியில் தான் மூன்றாவது படித்து வந்தனர். சிறு வயதில் குழந்தைகளுக்கு சொந்தமான துடிப்பும் சுட்டி தனமும் அவனிடத்தில் நிறைந்து கிடந்தது. சீதாவுக்கு அவன் நேர் எதிர்.

பள்ளி முடிந்த பின், சீதாவுடன் வீடு திரும்பிக் கொண்டிருந்த குமாரின் கண்களை கடந்து சென்றது அந்த தும்பி. அதனை பிடிக்கும் நோக்கத்துடன் பின் தொடர்ந்த குமாருக்கு அவன் முதுகில் சுமந்து சென்ற மூட்டை  முட்டுக்கட்டையாக அமைந்தது.

இருவரும் வீட்டை அடைந்ததும் அவர்களுக்கு பால் மற்றும் சிற்றுண்டிகள் கொடுக்கப்பட்டது. அதனை உண்ட இருவரும்,செல்வி மிஸ்ஸின் வீட்டுக்கு டியூஷனுக்கு செல்ல தயாராக, அவளுக்கு அந்த இன்ப  அதிர்ச்சி காத்துக் கொண்டிருந்தது.

அவளது அம்மா அப்பா, அவள் தம்பி சரவணனுடன் அவளை காண வந்தனர். ஒரு புத்துணர்ச்சி அவள் முகத்தில் காண முடிந்தது. அவளுள் எழுந்த அந்த மகிழ்ச்சியை அவள் அடக்கிக் கொள்ள முயற்சிக்கவில்லை. ஓடி வந்தவள் தன் அம்மாவை அணைத்துக்கொண்டாள்.

"வாங்க.. வாங்க" என்று அவர்களை உள்ளே அழைத்தார் சீதாவின் அத்தை.

சீதாவின் அம்மா அப்பாவுக்கு தண்ணீர் கொடுத்த சீதாவின் அத்தை,  "இன்னைக்கு வரதா சொல்லவே இல்லை" என்றார்.

"ஒரு விசேஷத்துக்கு வந்தோம் அதான் அப்படியே இவளையும் பார்த்துட்டு போகலாமேன்னு வந்துட்டோம் வீட்டுக்கு" என்றார்.

கொஞ்சலாக தன் தந்தையிடம், "இன்னைக்கு டியூஷன் போகாம விட்டுடவா ??" என்றாள்.

அதெல்லாம் கூடாது என்று அவள் அம்மா சொல்வதற்குள், அவள் தந்தை சரி போக வேண்டாம் என்றார்.

குமார் மட்டும் சீதாவை முறைத்தவாரே டியூஷனுக்கு புறப்பட்டான்.

சரவணன் அழத் தொடங்கினான். அப்பொழுது தான் அவள் பார்வை தம்பியின் மீது திரும்பியது. சரவணனுக்கு இரண்டு வயது தான் ஆகிறது. அவள் தன் தம்பியுடனும் அதிக நாட்கள் கழித்ததில்லை. அதனால் தானோ என்னவோ அவன் மேல் மிகுதியான பாசம் அவளுக்கு.

அவனை தூக்கிக்கொண்டு  கொஞ்ச நேரம் சுற்றி வந்தாள்.ஆனால் அவன் அடம்  பிடித்ததின் காரணமாக அவனை  அம்மாவிடம்  கொடுக்க  நேர்ந்தது.

அம்மாவின் பின்னாடியே கொஞ்ச நேரம் சுத்தி சுத்தி வந்தாள்.அம்மாவிடம் சமர்த்தாக இருந்த தம்பியின் கன்னத்தை மெல்ல கிள்ளினாள்.

மேலும்  விளையாட்டாக  முகத்தை  மூடிக்  கொண்டு அழுவது  போல்  நடித்தால்,  அதை  நடிப்பென்று  அறிந்து  அவன்  சிரிக்க தொடங்கினான். அதையே தொடர்ந்து செய்தவாறு இருந்தாள் . ஒரு  கட்டத்தில்  எறும்பு  கடித்ததோ  என்னவோ,  சரவணன் அழத்  தொடங்கிவிட்டான்.

பயந்து போய் அங்கிருந்து ஓட தொடங்கியவள் அப்பாவிடம் அடைக்கலம் புகுந்தாள். அவர் அவளுக்கு புது ஆடை ஒன்றையும் ஜியோமெட்ரி பாக்ஸ் ஒன்றையும் தந்தார் .

செல்லமாக தந்தையின்  கன்னத்தில் ஒரு முத்தமிட்டு அதனை வாங்கிக் கொண்டு, நேராக அறைக்கு ஓடி சென்று அந்த புது ஆடையினை உடுத்திக்கொண்டாள். பிறகு அப்பா முன் வந்து நின்று அழகாக சிரித்தாள்.

"அட வள்ளி.. என் செல்லக்குட்டிக்கு இந்த டிரஸ்ல எவ்ளோ அழகா இருக்கு பாரேன்!!"

அம்மா அவளை கவனிக்காமல்,அழுதுக் கொண்டிருந்த சரவணனை சமாதானம் படுத்திக் கொண்டிருந்தாள்.சீதாவுக்கு இது கொஞ்சம் ஏமாற்றத்தை தந்தது.அமைதியாக அப்பாவின் மடியில் போய் அமர்ந்துக் கொண்டாள்.

அப்பா அவள் படிப்பை பற்றி பேச தொடங்கியது தான் தாமதம்,உடனே என்னை மிஸ் அடிச்சிகிட்டே இருக்காங்க எனக்கு ஸ்கூல் போகவே பயமா இருக்கு என்று அடிக்கிக்கொண்டே சென்றாள்.ஒரு வழியாக அவளை சமாதானம் படுத்துவதற்குள் இரவு உணவு தயாரானது .

அன்றிரவு தூங்கும் பொழுது அம்மா அப்பா இருவருக்கும் இடையே படுத்துக்கொண்டாள்.அவளுக்கு தூக்கம் வருவது போல் தெரியவில்லை.அப்பாவிடம் ஏதோ பேசிக்கொண்டே இருந்தாள்.

"என்னங்க,கொழந்தைக்கு உடம்பு சுடுதுங்க.காய்ச்சலா என்னன்னு தெரியல? தண்ணி எதாவது ஒத்துக்கலையா?? இதுக்கு தான் இவள வந்து பார்க்க வேணாம் அப்படியே ஊருக்கு போயிடலாம்ன்னு சொன்னேன்.இப்போ பாருங்க யார் தூக்கிட்டு அலையறது ஹாஸ்பிடலுக்கு?" என்றார் வள்ளி.

வந்ததிலிருந்து  தன்னை  எதுவும்  கண்டுக் கொள்ளாமல்  சரவணனை  மட்டுமே கொஞ்சிக் கொண்டிருந்தது சீதாவுக்கு கோவத்தை  உண்டாக்கியது. அழத் தொடங்கினாள். அவளால் வேறென்ன செய்திட முடியும்?

மெல்ல தந்தையிடம்,"நாளைக்கு நானும் உங்களோடவே ஊருக்கு வந்துடவா?" என்றாள்.

இவள் மெல்ல பேசியது அவள் அம்மாவின் காதிலும் விழுந்து விட்டது."எங்க கூடவே வந்துட்டா.படிப்பு என்ன ஆகறது ??அதெல்லாம் இப்போ வேணாம்.அரையாண்டு பரீட்சை முடியட்டும் அப்புறம் ஊருக்கு கூட்டிட்டுப் போறோம்" என்றார் அவள் அம்மா.

தேம்பிக்கொண்டே இருந்தவள் மேலும் அழத் தொடங்கிவிட்டாள்.அவள் அழுகையை   நிறுத்த அவள் தந்தை “சரி  எங்களோட உன்னையும் ஊருக்கு கூட்டிட்டு போறோம்"  என்றார்.

உடனே மனதுள் பல கனவுகளோடு உறங்கினாள்.என்றும் 7 மணிக்கு எழும் சீதா அன்று ஏனோ 6.30 க்கு விழித்துக் கொண்டாள்.அவள் பக்கத்தில் படுத்திருந்த அம்மாவும் அப்பாவும் அங்கே இல்லை.

வேகமாக  எழுந்து  அறையை  விட்டு  வெளியே  வந்தாள்.

அம்மாவும்  அப்பாவும்  தம்பியுடன்  ஊருக்கு  செல்ல  தயாராகி  பேருந்து  நிறுத்ததிற்கு  புறப்பட்டனர். வீதியில்  அவர்கள் நடந்து செல்ல அவர்கள் பின்னால் அழுதுக் கொண்டே ஓடத்  தொடங்கினாள் சீதா. அவள் விழித்துக் கொண்டதை யாரும் கவனிக்கவே இல்லை.

என்ன செய்தாலும் இப்பொழுது சமாதனம் செய்ய முடியாது என்று ஒரு முடிவுக்கு வந்த அவள் அத்தை, அவளை கெட்டியாக பிடித்துக் கொண்டார்.

அவள் கதறிக்கொண்டே இருக்க அவர்கள் பேருந்து நிறுத்தத்தை நோக்கி வேகமாக நடந்துக் கொண்டிருந்தனர்.

அம்மாவின் தோளில் சாய்ந்துக் கொண்டிருந்த சரவணன், அவன் அக்கா அழுவதை பார்த்து சிரித்தான். பாவம் அவனுக்கு எங்கே தெரியும் இது விளையாட்டல்ல என்று!!